bir paranoyağın iç hesaplaşması

bugün bende içimi dökmek istiyorum.yaklaşık bir haftadır belki de daha uzun bir süredir içim o kadar daralıyor o kadar sıkılıyor ki, artık düşünmekten, beynimden gelen sesleri dinlemekten, onlara cevap verememekten, beni esir almalarından o kadar bıktım ki. belki de bu kadar mesele yapmamı gerektirecek birşey yoktur belki de vardır (bunu ayırt edemiyorum şimdilik) belki insanların daha büyük acıları vardır, daha da kötü yaşamları, daha büyük sıkıntıları, sorunları vardır ha şurası kesin hayatımda yaşadığım en berbat durumda bile şükrettim halime hep daha da kötüsü olabilirdi diye düşündüm ama bu içimin bu kadar sıkılmasına, artık paranoyağa kadar varmasına gerek varmıydı bilmiyorum. bu içimi rahatlatmıyor
neden sonra yine şükretmelisin bundan daha kötüleri var, geçici bir durum diyosun velhasıl yine  dünyanın tüm acısını sen çekiyormuşsun, savaşları sen başlatıyormuşsun, insanlar senin yüzünden aç kalıyor, senin yüzünden ölüyor, kıyamet bile senin yüzünden kopacakmış gibi geliyor yine.
***
yine 'yok hayır sen birşey yaşamıyosun, büyütme' diyosun, sonra yine, sonra yine
***
belki herkes yaşıyordur hı bu duyguları ne dersiniz dünya üzerinde yalnız ben olamam tüm bunları düşünen, basit bir iç dökmeden başka birşey değildir bu belki de. evet olabilir.
***
düşünmüyorum bazen düşünmem gerekenleri yapmam gerekenleri yapmıyorum, kafamda kendimce nedenler buluyorum rahatlatmaya çalışıyorum yine kendimi, derken yine dünyanın en kötü insanı , en mantıksız insanıymışsın gibi geliyor, suratın düşüyor, en sevdiğini kaybetmişsin gibi yaşıyorsu geri kalan hayatı, sanki güldüğün, gerçekten mutlu olduğun anları bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar yaşadığını sanırsın,
insan nankördür belki de, belki de hep daha fazlasını istediğimizden oluyordur tüm bunlar,
ama yok yok değil her zaman şükreden bir insan bunu neden yapsın ki
karışık duygulardayım, karışık bir psikolojide anlatmak istediklerimi anlatabiliyormuyum onu da bilmiyorum aslında, söyleyecek yüzlerce cümlem var yazarken aralarından eksilttiğimi, azaltarak bazen yazmayı unutarak yazdığımı hissediyorum.
***
sanki içimde birileri konuşuyor düşüncelerim isyan ediyor dışa vur, söyle şu dediklerimi diyor, sonra dilim fren yapıyor aniden kafamın içinde her bir noktam sarsılıyor, sonra bir karara varıyorum
beynim:-ben paranoyak bir insanım
**
yine düşünüyorum, yine kötü düşünüyorum, hissediyorum...
**
dilim:- hayır sen paranoyak bir insan değilsin.
***
üniversiteye başladım geçen yıl ve hayallarimdeki gibi bir başlangıç ve devamı olmadı pek, herşey kötü geçti kötü insanlarla karşılaştım, kötü aşklarla, kötü düşüncelerle karşılaştım(iyi tarafı: insanları tanıdım işte, artık gülümsemenin o kadar da matah bir şey olmadığını öğredim... iyi şeyler de olmadı değil biraz gezdim, biraz gördüm, hayatta biraz daha tecrübelendim )
ve kilo aldım ne kadar dış görünüşe önem vermiyorum desem de psikolojimi etkileyen bir unsur oldu, düşünsenize kıyafetleriniz iki hafta sonra size olmuyo, hiçbiri hemde,  allahtan bol, salaş kıyafet alma takıntımdan bi kaç bol kıyafetim vardı. sonra birden 'bu göbek nee, hiç yakışıyor mu' lar efenim her görenin 'oha çok şişmanlamışsınlar' arada boşver ya 'iyisin iyi' ler olmasa yandık hepten, psikoloji pert.
***
beynim:- ben berbat bir insanım!
yine kötü düşünmeler...
dilim:- hayır sen berbat bir insan değilsin geçici sorunları var sadece
beynim:- kendini kandırma! sen yalnızsın!
dilim:- hayır değilim kimsem olmasa bile ailem var!
***
çok uzattım daha fazla yazarsam sayfalarca sıkıcı iç hesaplaşması  görülecektir sadece ama hepsi birer birer volkan gibi patlıyor beynimde belki de bende biraz daha umursamadan yaşamalıyım bilmiyorum
neyse mutlu günler sayın blogum bugün bende bir iç dökmesi sergiledim biraz,
beynimle bir gün barışmam dileğiyle sevgiler.

bir de bu şarkı yok mu? moriarty- freday